Զինվոր
Սյուզի Հովհաննիսյան
Զինվորը պոստում հիշեց այն աղջկան որին խոստացավ սեր հավերժական... Սառած մատներով նամակ էր գրում, սառած մատները էլ չէին աշխատում... Առավոտյան գտան մի դիակ, որի կողքին կար մի նամակ... Սառեց մատներս,փակվեց աչկերս,բայց նրան ասեք չմարեց սերս:
Զինվորն պոստին ավտոմատն ուսին, թաղծոտ աչքերով նայում էր
լուսնին,Սրտում կարոտ էր, արցունքն աչքերին հիշել էր նա իր քաղցր մայրիկին,թե
ինչպես գրկեց ու ջերմ համբուրեց իր զինվոր որդուն բանակ ուղարկեց,Մի մտածիր անուշ
մամա, կյանքը այսպես չի մնա, մի օր նորից աշուն կգա, զինվոր բալետ մոտդ կգա:
Երկու տարում
Ես քաղաքում դու բանակում, ես սովորող, դու ծառայող, ես
անկողնում հանգիստ ննջում դու օրապահ արթուն հսկում, հետ կգաս դու 2 տարուց, ու
սիրտս կվառվի քո ջերմ սիրուց, քո պատկերը իմ աչքերում չի մոռացվի ԵՐԿՈՒ ՏԱՐՈՒՄ...
Комментарии
Отправить комментарий